چرا در راهپیمایی 22 بهمن شرکت کنیم؟

چرا به راهپیمایی 22 بهمن می رویم؟

دو روز دیگر 22 بهمن ماه است. شاید این تاریخ را کمتر کسی فراموش کند. 22 بهمن ها همیشه 22 بهمن بوده است. چه برای
    دانش آموزان ،چه کارمندان و چه دانشگاهیان و چه فعالان سیاسی و... . 22 بهمن روزی متفاوت و به یاد ماندنی است. خیلی ها از 22 بهمن ها خاطره دارند. شاید اگر پای صحبت های شیرین پدران و مادران انقلابی مان بنشینیم رنگ و بوی انقلاب را بهتر حس کنیم. صحبت هایی که همگی سرشار از افتخار و شادمانی است. صحبت هایی که حتی بوی یک لحظه پشیمانی از آن بیرون نمی آید. نسل اول انقلاب اگر چه پا به سن گذاشته است و شاید موی سپید کرده اما همچنان انقلابی از خاطراتشان صحبت می کنند. 22 بهمن ها حتی زیر تهدیدات موشکی صدام گرم تر و پرشور تر از همیشه برگزار شده است و برای نسل اول انقلابی ها نوعی نوستالژی دارد!
    
    اما برای نسل های جدید ایران اسلامی 22 بهمن چه حال و هوایی دارد؟ 22 بهمن برای جوانان و نوجوانانی که بعد از جنگ به دنیا آمده اند و تنها حوادث دهه اول انقلاب را در قاب تصاویر و صفحات کتابها مشاهده کرده اند چگونه است؟ شاید پاسخ به این سئوالها برای کسانی که دوران شاه را تجربه کرده باشند ساده باشد. آنان به خوبی می دانند که امنیت چیست. آنها معنای ساواک دنبالت است را خوب بلدند ! آنها به یاد دارند که چگونه یک کتاب را باید دست به دست می چرخاندند تا مامورها پیدایش نکنند. آنها شبنامه ها را می شناسند و از کنار زندان اوین و قصر رد شده بودند.
    
    بله! شاید یکی از نعمت های بزرگ کشور ما را امروز باید در امنیت و آزادی جستجو کنیم. نعمت هایی که وفور آنها گاهی مارا غافل
    می کند. گاهی فراموش می کنیم که انقلاب یعنی چه! شاه که بود. وضعیت مملکت چگونه بود. گاهی فراموش می کنیم که چه دلیر مردانی در راه آزادی ایران کشته نشدند! چه اتفاقاتی در تاریخ یکصد ساله ایران نیفتاد. چه خون ها که ریخته نشد تا درخت آزادی جای استبداد را بگیرد. امروز ما در راهپیمایی 22 بهمن شرکت می کنیم تا حداقل کاری که باید برای شجاعت ها و فداکاریهای انقلابیون انجام داده باشیم انجام دهیم. در راهپیمایی 22 بهمن شرکت می کنیم تا تصدیق کنیم چه ثمراتی انقلاب اسلامی ایران برای ما داشته است. انقلابی که به نا امنی ها پایان داد. انقلابی که آمد و درخت ظلم در مملکت را برچید.
    
    این روزها وقتی جوان های کشورم را می بینم که سربالادر خیابان های تهران قدم می زنند افتخار می کنم. این روزها وقتی می بینم که هیچ اجنبی ای جرات عرض اندام علیه کشورم را ندارد افتخار می کنم. این روزها خوشحال می شوم که اوباما پس از سخنان قاطعانه رهبرم زیر میزش دنبال گزینه نظامی علیه ایران می گردد! تاریخ هیچ گاه جنایت هایی که اجنبی ها بر سر مردمان کشورم آورده اند از دل خود پاک نمی کند . روس ها و انگلیسی ها را فراموش نمی کنیم. فراموش نمی کنیم چه عهد نامه هایی که بر کشورمان تحمیل نکردند و چه جنایت هایی که علیه مردمانم انجام نداند.
    
    گذشته از آن امنیت و آزادی کشورم را می ستایم.تاریخ را خوانده ام آنجا که یکی از مطالبات اصلی مشروطه خواهان برداشتن اصغر گاریچی بود! این عسکر یا اصغر یک آدم نتراشیده و نخراشیده ای بود که حمل و نقل مسافر به شاه عبدالعظیم را کنترات گرفته بود و یک آدم بسیار بد اخلاق و بی تربیتی بود که گاه با شلاق به مسافرها می زد و پول زیادی از آنها می گرفت.اما امروز هر ایرانی برای خود شان خاصی قائل است. ما فعل توانستن را صرف کرده ایم و امنیت را خود در کشور خودمان مستقر کرده ایم.
    امروز نه تنها به دیگران وابسته نیستیم بلکه در بسیاری از علوم جدید خودکفا شده ایم و نام و نشانی برای کشورمان به هم زده ایم. امروز مملکت ما قانون دارد. البته کاستی ها همیشه بوده است اما مملکت بی قانون نیست. امروز کشور روی دور پیشرفت و افتخار است . امروز جوانان همین مملکت هستند که ماهواره می سازند. امروز نفت مان را به هرکسی که
    می خواهیم می فروشیم. شاید هم نفروشیم!امروز کسی برای ما تعیین تکلیف نمی کند. البته شاید خیلی از جوان ها بگویند په نه په
    می خواستی تعیین تکلیف کنند؟!
    
    اما به راستی این مملکت روزهایی را به خود دیده است که در آن قانون کاپیتولاسیون حکمفرما بوده است. روزهایی بوده که مقامات ایرانی چشم امیدشان به سفرای آمریکا و انگلیس بوده و این واقعیتی از تاریخ ماست که نباید هرگز فراموش کنیم. کشورما مشکل کم ندارد و همه هم می دانند . همچنان افراد بیکار داریم.
    
    گوشت گران است و... اما حداقل عده ای از خودمان آن بالانشسته اند تا کارها را برای مان درست کنند.
    
    خودمان رئیس جمهورمان را انتخاب کردیم و اگر از دستش راضی نبودیم چهار سال که گذشت فرد دیگری را سرکار می آوریم. نمایندگان مجلس را خودمان انتخاب می کنیم. آن کس که من به او رای می دهم در بهارستان می نشیند و قانون وضع می کند. دادگاه داریم. پلیس های خیلی مهربانی داریم که همیشه در تلویزیون می گویند در هنگام رانندگی مراقب سلامتی و حفظ جان خود باشید!
    
    حقیقتا گاهی اوقات نعمت هایی را که اطرافمان هست نمی بینیم.امروز کشورما الگویی برای کشورهای منطقه است. امروز مقامات اسرائیل از یک خطبه مقام معظم رهبری به واهمه می افتند و دستور سکوت می دهند.می دانی این یعنی چه؟
    امروز همه پزشکان کشورم ایرانی هستند. امروز هزاران نفر از خارج به ایران می آیند تا بیماری خود را معالجه کنند. امروز کشور من در مسیر پیشرفت و عدالت قرار دارد و چشم امید آزادیخواهان جهان شده است.
    
    من فکر می کنم که نباید گذشته را فراموش کنیم. ما نباید فقط وضعیت خود را با اروپا مقایسه کنیم و مدام بگوییم متروهای آنجا تاخیر ندارند! ملت ما از ابتدا ملت نجیبی بود. ما پول نفت هیچ کس را نخوردیم . ما عتیقه های هیچ کشوری را غارت نکردیم. ما به عراق و افغانستان حمله نکردیم تا نفت درو کنیم.ما کودکان آنها را نکشتیم و به زنان آنها توهین نکردیم . ما دنبال آزادی و صلح بودیم و این هدف امروز زیر سایه اسلام محقق شده است. پس من در راهپیمایی 22 بهمن شرکت می کنم و از آنچه ایرانیان به آن دست یافته اند حمایت می کنم. من هنوز فریاد دلیر مردان آذربایجان در عصر مشروطه را می شنوم که در تبریز مقاومت می کنند. من فریاد های 15 خرداد 42 را به یاد می آورم و یاد نوجوانان صف شکن بسیج در شب های عملیات را فراموش نمی کنم. در همین خیابان های شهرمان میان سیل انبوه جمعیت گم می شوم و بلند علیه کسانی که آرمیتا را در جشن تولدش بی پدر کردند فریاد سر می دهم. من به آرمیتای 5 ساله دخترشهید رضایی نژاد می گویم که آینده ایران و جهان به پدر او افتخار می کند و قدر تنها ماندن های او را می داند.