کشته شدن در راه خدا، قله ابتلائات است و در دامنه آن ابتلائات دیگری هم هست؛ «وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَ الْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ ۗ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ»
خداوند می‌فرماید: «با ترس، گرسنگی یا اموال مورد ابتلا قرار می‌گیرند و یا با آسیب رسیدن به جان و ثمرات آنها مورد ابتلا قرار می‌گیرند» و مؤمنین، هنگامه مواجهه با ابتلائات، ایمانشان زیاد می‌شود و می‌گویند: «حَسْبُنَا اللّهُ وَنِعْمَ الْوَکِیلُ» حتی اگر همه قدرت‌های نظامی، روبروی آنها باشند، با دلی قرص و محکم می‌گویند: «هذا ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ» و «إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ» امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند:« هر جا دو جبهه با هم درگیر شدند، پیروزی با جبهه‌ای است که صبرش بیشتر است.» ابتلاء از سنت‌های الهی است؛ و اگر در مسیری که رفتی فحش نخوردی، تهدید نشدی، به مال و فرزند و آبرویت آسیب وارد نشده، معلوم می‌شود که مسیر را درست نیامده‌ای؛ چطور می‌شود هیچ قطعه‌ای از قطعات جبهه باطل را به مخاطره نینداخته‌ای؟! مؤمن، در باران ابتلائات درگیری‌ها، صبر می‌کند و خودش را مِلک خدا می‌داند و خود را به خدا می‌سپارد؛ این عرفان کسی است که مقاومت دارد. «الَّذینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَهٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُون» مؤمن می‌داند که مالک و ربّ او، خداست؛ و او تصمیم می‌گیرد. و این راز آرامش مومن است.
منبع : منبرک فاطمی
