“همه وجود خود را به که می سپاری؟!”

به هر چیزی که توجه کنی، به هر چیزی که خود را بسپاری، به اسارتش رفته ای و بی آنکه بدانی بنده اش گشته ای. ‌ همه وجود خود را که مجرای اصلی دریافت هایت است، تنها به مطلق لایتناهی بسپار و در همه حال او را دریاب، که این بندگی عین آزادی است. فاصله میان انسان و خدا، نه فیزیکی است و نه متافیزیکی. بلکه معیار آن، میزان عشق و تسلیم است. آن که دوستدار حقیقت و تسلیم راستی و درستی است هر جا که باشد نزدیک خدا و در قُرب اوست. و آن که چنین نباشد -اگرچه ظاهراً عابد و معبدنشین باشد- دورترین است از خدا. إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِیفًا ۖ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ من به دور از انحراف و با قلبی حق گرا همه وجودم را به سوی کسی که آسمان ها و زمین را آفرید، متوجه کردم و از مشرکان نیستم. ( سوره انعام آیه۷۹ )