ولادت حضرت زینب (س) ۹۹
ولادت حضرت زینب (س)
ولادت باسعادت حضرت زینب (س) در مدینه طیبه در سال پنجم یا ششم هجرى در این روز واقع شده است.[۱] اقوال دیگر در ولادت آن حضرت[۲] عبارت است از ۵ جمادى الاولى سال ۶ ه اوایل شعبان سال ۶ ه، ماه رمضان سال ۶ ه دهه آخر ربیع الثانى در سال ۵ یا ۶ یا ۷ ه.
پدر بزرگوار آن حضرت امیرالمؤمنین (ع) و مادر گرامی‌اش حضرت صدیقه طاهره (س) است. همسر آن حضرت جناب عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب (ع) و فرزندان آن حضرت، على، عون، عباس، محمد و ام‌کلثوم هستند که عون و محمد در کربلا شهید شدند.
کنیه آن مخدره ام‌کلثوم، ام عبدالله و ام الحسن است، ولى کنیه‌های خاص حضرت ام‌المصائب، ام الرزایا و ام النوائب است.
القاب آن مخدره بسیار است و از آن جمله: عقیله بنى هشام، عقلیه الطالبیین، صدقه صغرى (اشاره به مادرش که صدیقه کبرى است و پدرش که صدیقه اکبر است)، عصمت صغرى، ولیه الله، الراضیه بالقدر و القضاء، صابره البلوى من غیر جزع و لا شکوى، امینه الله، عالمه غیر معلمه، فهمه غیر مفهمه، محبوبه المصطفى (ص)، ثانیه الزهرا (س)، الشریفه.[۳]
از نسل على فرزند حضرت زینب (س) که معروف به زینبى است فرزندان زیادى به دنیا آمده‌اند، که سیوطى رساله زینبیه را درباره تألیف کرده است.[۴]
ماجراى ولادت حضرت
هنگام ولادت آن حضرت، پیامبر (ص) در سفر بودند.امیرالمؤمنین (ع) براى نامگذاى این مولود فرمودند: «بر پیامبر (ص) سبقت نمی‌گیرم». تا آنکه حضرت آمدند و منتظر وحى شدند. جبرئیل نازل شد و عرض کرد: خداوند سلام می‌رساند و می‌فرماید: «این دختر را زینب نام بگذار، چه اینکه نام را در لوح محفوظ نوشته‌ایم».
پیامبر (ص) حضرت زینب (ع) را طلب کرده بوسیدند و فرمودند: «وصیت می‌کنم به حاضرین و غایبین که این دختر را به خاطر من پاس بدارید، که همانا وى به خدیجه کبرى (ع) مانند است». سکینه و وقار آن حضرت را به خدیجه کبرى (س) و عصمت و حیائش را به فاطمه زهرا (س) و فصاحت و بلاغتش را به على مرتضى (ع) و حلم و بردباریش را به حسن مجتبى (ع) و شجاعت و قوت قلبش را به حضرت سید الشهداء (ع) همانند نموده‌اند.
ابن حجر در اصابه و ابن اثیر در اسد الغابه در حالات آن حضرت نوشته‌اند: در مجلس یزید لعنت الله علیه حضرت زینب (س) کلماتى فرمودند که دلالت بر قوت قلب آن حضرت دارد. آن حضرت در کرم و بصیرت و حلم مشهور خاندان بنی‌هاشم و عرب بوده و بین جمال و جلال، سیرت و صورت و اخلاق و فضیلت جمع کرد. شب‌ها در عبادت بود و روزها روزه و او به اهل تقوى معروف بود.[۵]
منبع: تقویم شیعه
