ما آریایی هستیم عرب نمی پرستیم

ما ایرانی هستیم و نباید از عربها پیروی کنیم، کوروش کبیر می گفت: عرب پرستی در آیین ما نیست.

پاسخ:

اگر منظور شبهه کننده این است که ایرانیان از آداب و رسوم خاص عرب‌ها پیروی می‌کنند؛ بطلان چنین ادعایی واضح است؛ زیرا ایرانیان از آداب و رسوم خاص عرب‌ها پیروی نمی‌کنند، اگرچه استفادة ملّت‌ها از آداب و رسوم ممدوح و پسندیدة یکدیگر، مانعی ندارد.

و اگر منظور این است که ایرانیان از دینی پیروی می‌کنند که به زبان عربی نازل شده است، در پاسخ می‌گوییم: این عمل، پیروی از قوم عرب نیست. بلکه پیروی از دستورهای پروردگار متعال است. این دستورها در هر منطقه‌ای به زبان مردم همان منطقه نازل می‌شد؛ اما به یک قوم یا قبیله اختصاص نداشت و برای همه بشر بود؛ زیرا دین قوانین کلّی الهی برای زندگی بشر است و با تفاوت منطقه، زبان‌ها و … تغییر نمی‌کند و همه باید از آن پیروی کنند. مردم عصر حضرت موسی (ع) یا عیسی (ع) به هر زبانی که بودند وقتی پیام تورات یا انجیل به آنان می‌رسید ‌باید به آن عمل می‌کردند، قرآن کریم نیز تورات را نور و هدایت همه مردم معرفی می‌کند و می‌فرماید: «مَنْ أَنْزَلَ الْکِتابَ الَّذی جاءَ بِهِ مُوسى‏ نُوراً وَ هُدىً لِلنَّاس‏(انعام: 91)؛ چه کسى کتابى را که موسى آورد، نازل کرد؟! کتابى که براى مردم، نور و هدایت بود»، آیا این معقول است که بگوییم: در زمان حضرت موسی ع یا عیسی ع فردی که به زبان دیگری سخن می‌گفت، به دلیل تفاوت در زبان می‌توانست از پیروی این ادیان و دستوارت آنان سر باز زند؟ دین اسلام هم اختصاص به زبان یا قوم خاصی ندارد؛ اگر چنین بود پیامبر اسلام سران دیگر سرزمین‌ها مثل ایران و روم را به اسلام دعوت نمی کرد، یا اسلامِ افرادی مانند سلمان فارسی را نمی‌پذیرفت. علامه طباطبایی در این باره می‌فرماید: « اینها اقوامى که اهل زبان خود نبوده‏اند را نیز دعوت مى‏کردند، مثلا  ابراهیم خلیل با اینکه خود،” سریانى” زبان بود، عرب حجاز را به عمل حج دعوت نمود، و موسى با اینکه” عبرى” بود، فرعون و قوم او را که” قبطى” بودند به ایمان به خدا دعوت فرمود، و پیغمبر بزرگوار اسلام هم یهود عبرى زبان و نصاراى رومى زبان و غیر ایشان را دعوت فرمود، و هر که از ایشان که ایمان مى‏آورد ایمانش را مى‏پذیرفت، همچنین دعوت نوح، که از قرآن کریم، عمومیت دعوت او استفاده مى‏شود، و دیگران‏».1*

علاوه بر این، متون قطعی دین اسلام دلالتی بر اختصاصی بودن آن به عرب‌ها ندارد، بلکه بعکس شاهدی بر عمومیّت دین اسلام برای همه بشر است، برای نمونه:

1. قرآن کریم هیچ‌گاه قوم عرب را به صورت خاص مخاطب قرار نداده است، بلکه مخاطب قرآن همواره عموم مردم هستند که به صورت « یا أَیُّهَا الْإِنْسان‏ »، «یا بَنی‏ آدَم‏ »، «یا أَیُّهَا النَّاسُ»، « یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا» آمده است.
2. قرآن کریم خود را هدایت برای عرب معرفی نمی‌کند، بلکه هدایت برای همه انسان‌ها معرفی می‌نماید و می‌فرماید: « شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاس وَ بَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى‏ وَ الْفُرْقَان‏‏(بقره: 185)؛ (روزه، در چند روز معدودِ) ماهِ رمضان است؛ ماهى که قرآن، براى راهنمایى مردم، و نشانه‏هاى هدایت، و فرق میان حق و باطل، در آن نازل شده است‏‏» و نیز می‌فرماید: «تَبارَکَ الَّذی نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى‏ عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعالَمینَ نَذیراً(سورۀ فرقان: 1)؛ زوال ناپذیر و پر برکت است کسى که قرآن را بر بنده‏اش نازل کرد تا بیم‏دهنده جهانیان باشد» و می‌فرماید: «وَ ما هُوَ إِلاَّ ذِکْرٌ لِلْعالَمین‏(قلم: 52)؛ در حالى که این (قرآن) جز مایه بیدارى براى جهانیان نیست‏».
3.  خداوند متعال در قرآن کریم پیامبر گرامی اسلام (ص) را هدایت برای همه جهانیان معرّفی می‌کند و می‌فرماید: «وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ کَافَّةً لِلنَّاسِ بَشیراً وَ نَذیراً وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُون‏»(سبأ: 28)؛ و ما تو را جز براى همه مردم نفرستادیم تا (آنها را به پاداش‌هاى الهى) بشارت دهى و (از عذاب او) بترسانى؛ ولى بیشتر مردم نمى‏دانند!»؛ «قُلْ یا أَیُّهَا النَّاسُ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ جَمیعاً(اعراف: 158)؛ بگو: «اى مردم! من فرستاده خدا به سوى همه شما هستم‏».
4. برخی آیات دلالت بر جاودانگی قرآن می‌کنند که این نیز دلیل بر جهانی بودن قرآن برای همه مردم در همه دوران است: «وَ أُوحِیَ إِلَیَّ هذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَکُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغ‏(انعام :19)؛ و این قرآن بر من وحى شده، تا شما و تمام کسانى را که این قرآن به آنها مى‏رسد، بیم دهم (و از مخالفت فرمان خدا بترسانم)». اینکه قرآن بیم و هشداری برای تمام کسانی باشد که پیامش به آنان برسد علاوه بر اینکه دلیل بر جاودانگی قرآن است، دلیلی بر فراگیر بودن آن برای همگان نیز می‌باشد.

بنابر این دین اسلام اختصاص به قوم عرب نداشته و هدایت برای همه جهانیان است و ایرانیان نیز عرب‌پرست نیستند، بلکه خداپرست بوده و از دستورات خداوند متعال و دین جاودانة اسلام اطاعت می‌کنند که از طریق وحی و به زبان عربی بر پیامبر اسلام (ص) برای هدایت همه بشریّت نازل شده است.

1*ر.ک: محمدحسین طباطبایى، ‏ترجمه تفسیر المیزان‏، مترجم: محمد باقر موسوى، قم،  دفتر انتشارات اسلامى جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج 12، ص 19.

منبع:مرکز پاسخگویی به سوالات و شبهات دینی

پرسش یا شبهه؟ حکمی از این مسخره تر وجود ندارد!

اگر به دلیلی غیر از بیماری نیاز پیدا کردی روزه را نگیری 21/5 کیلومتر از خانه دور شو روزه را افطار کن و بازگرد. 

آخر این چه حکمی است؟بیرون رفتن از خانه چه تغییری در جسم و روح و مال و زمان ایجاد میکند؟غیر از اتلاف وقت هیچ نیست!!! 

پاسخ: 

مسافرت در ماه رمضان به قصد فرار از روزه مکروه است، اما حرام نیست، شرط خارج شدن از وطن برای خوردن روزه پیش از ظهر است، یعنی فردی که می‌خواهد به سفر برود، تا پیش از ظهر اگر وطن خود را ترک کرد، روزه‌اش را می‌تواند بخورد وگرنه اگر اذان ظهر را در وطن بماند و پس از اذان بخواهد به سفر برود، دیگر حق خورردن روزه را ندارد، حتما باید روزه بگیرد. اما اینکه سوال فرموده اند بیرون رفتن از خانه چه تغییری در جسم و روح و مال و زمان ایجاد می کند درکش آنقدر ساده و توضیحش آنقدر سهل است که شاید مثل طرح همین سوال به قول سوال کننده مسخره باشد. 

شریعت اسلام به دلایلی که یکی از آنها تامین رفاه حال مسافر است.در عبادات مسافر تخفیف قائل می شود تا مسلمان مسافر در سفر به خاطر انجام عبادات به سختی و مشقت دچار نشود. 

مواردی مثل بیماری و اضرار به نفس از جمله مواردی هستند که شخص بدون گناه و کفاره می توانند روزه نگیرند تا بعد از برطرف شدن بیماری. 

حال اگر شخصی به دلیلی غیر از اینها از وطن خود خارج می گردد تا مشمول حکم مسافر گشته و از تخفیفات آن استفاده کند' هر چند کاری مکروه انجام داده اماشریعت اسلام نه گردن شخص را می زند نه قضای روزه از گردن شخص بر میدارد. 

این در واقع یک استفاده حقوقی از قانون روزه مسافر است.مثل بسیاری از شگرد های حقوقی که امروزه وکلا از آن استفاده می کنند ونه تنها خلاف قانون نیست بلکه شرایطی را فراهم می آورند تا مشمول یک قانون خاص شوند. 

حال اگر طراح سوال آنرا مسخره می دانند بهتر است با افرادی که به هر دلیلی از این حکم استفاده می کنند صحبت کنند تا مجابشان کنند که چرا از وطن خود خارج می شوند تا مشمول حکم مسافر شوند.و از دین مبین نیز این توقع را نداشته باشند تا برای این اشخاص مجازات و تنبیه در نظر بگیرد زیرا: هر عقل سلیمی تایید خواهد کرد که اگر شخصی قصد روزه خواری عمدی و ترک دستور خداوند داشته باشد هیچ وقت این زحمت را به خود نمی دهد تا از شهر خارج شود و مشمول حکم مسافر گردد بلکه بدون تعارف چنانچه امروزه به وفور شاهد آن هستیم!! روزه نخواهد گرفت و حکم خداوند را زیر پا خواهد گذاشت. 

نکته آخر اینکه وقتی تفکر و منطق قفل شده باشد ساده ترین و قابل درک ترین مسائل مسخره و دور از ذهن خواهند نمود.

منبع : احکام دو دقیقه ای